Εάν περάσεις τα σύνορα της Βόρειας Κορέας παράνομα, τιμωρείσαι με 12 χρόνια σκληρής εργασίας
Εάν περάσεις τα Ιρανικά σύνορα παράνομα, τίθεσαι υπό κράτηση επ αόριστο
Εάν διασχίσεις τα Αφγανικά σύνορα παράνομα, έχεις αρπάξει ένα πυροβολισμό
Εάν διασχίσεις τα Σαουδαράβικα σύνορα παράνομα, θα φυλακιστείς
Εάν περάσεις τα Αμερικάνικα σύνορα παράνομα, θα κυνηγηθείτε από την αστυνομία
Εάν διασχίσεις τα Κινέζικα σύνορα παράνομα, δεν θα ξανακουστείτε ..
Εάν διασχίσεις τα σύνορα της Βενεζουέλας παράνομα, θα θεωρηθείς κατάσκοπος και η μοίρα σου θα αλλάξει για πάντα
Εάν περάσεις τα Κουβανικά σύνορα παράνομα, θα ριχτείς στις πολιτικές φυλακές μέχρι την αποσύνθεση.
Εάν περάσεις τα Ελληνικά σύνορα παράνομα, εξασφαλίζεις:
Εργασία
Αδεια οδήγησης
Κάρτα κοινωνικής ασφάλισης
Ευημερία
Κουπόνια φαγητού
Πιστωτικές κάρτες
Επιδοτούμενο μίσθωμα ή δάνειο για να αγοράσεις σπίτι
Δωρεάν εκπαίδευση
Δωρεάν Υγειονομική περίθλαψη
Ένα ελαφρύ πέρασμα από τη φυλακή
Και σε πολλές περιπτώσεις μπορείς ακόμα και να ψηφίσεις!
Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010
ΝΕΟ ΠΑΓΩΜΑ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΩΝ....
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΕ 29/12 ΝΕΟ ΠΑΓΩΜΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΕΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ΤΟΥ 2011.
ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ 1η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΩΣ ΙΣΧΥΕ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ...
Διαβαστε παρακατω....
---------------------------------------------------------------------------------
Τράπεζες-ζόμπι και… γκρεμισμένα ακίνητα
Με ανθρωπιστικό «περιτύλιγμα» και ατέλειωτη φλυαρία περί ανακούφισης δανειοληπτών «έντυσαν» τα συναρμόδια υπουργεία Οικονομικών και Εργασίας την αναμενόμενη (και από καιρό προαναγγελθείσα από το “B”) νέα εξάμηνη παράταση της αναστολής πλειστηριασμών ακινήτων για χρέη επιχειρήσεων και νοικοκυριών που δεν υπερβαίνουν τα 200.000 ευρώ. Στην πραγματικότητα, τα δύο υπουργεία απλώς καλύπτουν με την παράταση την… ανθρωπιστική ανάγκη προστασίας των τραπεζών από μια επιταχυνόμενη κατάρρευση της αγοράς ακινήτων.
Όσοι παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα, θυμούνται καλά ότι η πρώτη αναστολή πλειστηριασμών (προσοχή: πλειστηριασμών, όχι κατασχέσεων, οι οποίες συνεχίζονται απρόσκοπτα…) αποφασίσθηκε το φθινόπωρο του 2008, αμέσως μετά το «σκάσιμο» της Lehman Brothers από τον τότε υπουργό Οικονομίας, Γ. Παπαθανασίου, ύστερα από υπόδειξη της Ένωσης Τραπεζών, η οποία δεν είχε βέβαια ανθρωπιστική αφετηρία, αλλά καθαρούς οικονομικούς υπολογισμούς: οι μαζικοί πλειστηριασμοί στην περίοδο της κρίσης που μόλις άρχιζε και στην Ελλάδα θα οδηγούσαν με μαθηματική βεβαιότητα σε… συντρίμμια τιμών των ακινήτων, με ολέθριες επιπτώσεις στους τραπεζικούς ισολογισμούς.
Δυο χρόνια αργότερα, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν πλήρως τις ανησυχίες εκείνης της εποχής:
n Ο δείκτης τιμών κατοικιών που καταρτίζει η Τράπεζα της Ελλάδος εμφανίζει σημάδια πρωτοφανούς εδώ και δεκαετίες καθίζησης, σε μια χώρα που ίσχυε από χρόνια το δόγμα «κανείς δεν έχασε αγοράζοντας ακίνητα».
n Με έτος βάσης του γενικού δείκτη τιμών κατοικιών το 2007 (2007=100), το τρίτο τρίμηνο του 2008 καταγράφεται η ιστορική κορύφωση στο 102,2. Από τότε, δηλαδή από την εποχή που επιταχύνθηκε η παγκόσμια κρίση και άρχισε να επηρεάζει και την Ελλάδα, αρχίζει πτώση με όλο και ταχύτερους ρυθμούς.
n Έτσι, στο τέλος του 2009 ο δείκτης πέφτει στο 97,7 και στο τέλος του γ’ τριμήνου του 2010 «γκρεμίζεται» στο 92,9. Έτσι, μπορεί κανείς να πει ότι η κρίση έχει «κοστίσει» μια μέση πτώση 9,3% στις τιμές των κατοικιών, ποσοστό που φαίνεται μεν χαμηλό, συγκριτικά με αντίστοιχες κάμψεις των τιμών σε δυτικές χώρες, αλλά δεν παύει να είναι εξαιρετικά υψηλό, για μια αγορά με τις ελληνικές ιδιαιτερότητες.
n Μάλιστα, πρέπει να σημειωθεί ότι από τις δυνάμεις της βαρύτητας δεν έχουν ξεφύγει ούτε οι «νέες» κατοικίες (κατασκευής της τελευταίας πενταετίας), που καταγράφουν μια σωρευτική πτώση σχεδόν 8% από το τρίτο τρίμηνο του 2008, ενώ στο τρίτο τρίμηνο του 2010 ο ρυθμός πτώσης των τιμών τους σε ετήσια βάση ήταν μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο για τις παλιές κατοικίες (-5,2% έναντι -3,7%).
Όλα αυτά, σε μια αγορά όπου όλες οι επιμέρους δυνάμεις της προσφοράς θα έλεγε κανείς ότι «συνωμοτούν» για να αποτρέψουν μια ταχεία διόρθωση των τιμών, με την ελπίδα ότι, κλωτσώντας την μπάλα λίγο πιο μακριά ίσως να αποφύγουν τα χειρότερα: η Πολιτεία απαγορεύει τους πλειστηριασμούς για μικρά χρέη, οι κατασκευαστές που έχουν απούλητες πάνω από 100.000 κατοικίες προτιμούν να τις κρατούν στα βιβλία τους, παρά να τις πουλήσουν με μεγάλη έκπτωση, ενώ και οι ιδιοκτήτες παλαιών κατοικιών αποφεύγουν τις πωλήσεις, εκτός αν πρόκειται για σοβαρή ανάγκη.
Οι τραπεζίτες παρακολουθούν τις εξελίξεις στην αγορά κατοικίας με αγωνία. Καθώς το τραπεζικό σύστημα της χώρας θυμίζει όλο και περισσότερο «ζόμπι» (η πιστωτική επέκταση έχει «παγώσει», οι ανάγκες ρευστότητας καλύπτονται με τεράστια ποσά κρατικών εγγυήσεων και η κεφαλαιακή επάρκεια του συστήματος «τρίζει» επικίνδυνα), το τελευταίο που θα ήθελαν να συμβεί οι ελληνικές τράπεζες θα ήταν μια συντριβή των τιμών των κατοικιών.
Έτσι, οι τράπεζες προχωρούν μεν συνεχώς σε κατασχέσεις ακινήτων οφειλετών τους, αλλά «κρύβονται» πίσω από τη νομοθετική απαγόρευση των πλειστηριασμών, που οι ίδιες έχουν ζητήσει από τις πολιτικές ηγεσίες των αρμόδιων υπουργείων, για να αποφύγουν τη μαζική εκποίηση των κατασχεμένων κατοικιών, που θα αποτελούσε θρυαλλίδα σε μια άκρως «εύφλεκτη» αγορά.
Πόσο, όμως, μπορεί να συνεχισθεί αυτή η ελληνική ιδιαιτερότητα της απαγόρευσης πλειστηριασμών, για να προστατευθεί η αγορά ακινήτων; Πόσο ακόμη θα σωρεύονται ολόκληρες… πόλεις στα χαρτοφυλάκια κατασχεμένων ακινήτων των τραπεζών, χωρίς να ρευστοποιούνται; Πιθανότατα η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι, ότι η Πολιτεία θα συνεχίσει να προστατεύει την αγορά ακινήτων και, κατ’ επέκταση, τις τράπεζες με συνεχείς ανανεώσεις της απαγόρευσης πλειστηριασμών, όσο θα διαρκεί η ύφεση, δηλαδή πιθανότατα μέχρι και το τέλος του 2011.
Τι θα σήμαινε, όμως, για τις τράπεζες το «γκρέμισμα» τιμών στην αγορά ακινήτων; Δύο αρμόδια στελέχη της ΤτΕ (Γ. Συμιγιάννης και Γ. Χονδρογιάννης) σε παλαιότερη ειδική μελέτη τους έχουν περιγράψει αρκετά εύστοχα τη συσχέτιση τιμών ακινήτων και τραπεζικών ισολογισμών: «μια απροσδόκητη πτώση των τιμών των ακινήτων μπορεί να οδηγήσει σε κρίση το χρηματοπιστωτικό τομέα, με σοβαρές επιπτώσεις στις γενικές οικονομικές συνθήκες και τον πραγματικό τομέα της οικονομίας, όπως άλλωστε δείχνει η εμπειρία από την πρόσφατη χρηματοοικονομική κρίση», τόνιζαν οι δύο οικονομολόγοι της ΤτΕ . Ευχή όλων είναι οι διαπιστώσεις εκείνης της ανάλυσης να μη γίνουν σύντομα τραγικά επίκαιρες…
ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ 1η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΩΣ ΙΣΧΥΕ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ...
Διαβαστε παρακατω....
---------------------------------------------------------------------------------
Τράπεζες-ζόμπι και… γκρεμισμένα ακίνητα
Με ανθρωπιστικό «περιτύλιγμα» και ατέλειωτη φλυαρία περί ανακούφισης δανειοληπτών «έντυσαν» τα συναρμόδια υπουργεία Οικονομικών και Εργασίας την αναμενόμενη (και από καιρό προαναγγελθείσα από το “B”) νέα εξάμηνη παράταση της αναστολής πλειστηριασμών ακινήτων για χρέη επιχειρήσεων και νοικοκυριών που δεν υπερβαίνουν τα 200.000 ευρώ. Στην πραγματικότητα, τα δύο υπουργεία απλώς καλύπτουν με την παράταση την… ανθρωπιστική ανάγκη προστασίας των τραπεζών από μια επιταχυνόμενη κατάρρευση της αγοράς ακινήτων.
Όσοι παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα, θυμούνται καλά ότι η πρώτη αναστολή πλειστηριασμών (προσοχή: πλειστηριασμών, όχι κατασχέσεων, οι οποίες συνεχίζονται απρόσκοπτα…) αποφασίσθηκε το φθινόπωρο του 2008, αμέσως μετά το «σκάσιμο» της Lehman Brothers από τον τότε υπουργό Οικονομίας, Γ. Παπαθανασίου, ύστερα από υπόδειξη της Ένωσης Τραπεζών, η οποία δεν είχε βέβαια ανθρωπιστική αφετηρία, αλλά καθαρούς οικονομικούς υπολογισμούς: οι μαζικοί πλειστηριασμοί στην περίοδο της κρίσης που μόλις άρχιζε και στην Ελλάδα θα οδηγούσαν με μαθηματική βεβαιότητα σε… συντρίμμια τιμών των ακινήτων, με ολέθριες επιπτώσεις στους τραπεζικούς ισολογισμούς.
Δυο χρόνια αργότερα, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν πλήρως τις ανησυχίες εκείνης της εποχής:
n Ο δείκτης τιμών κατοικιών που καταρτίζει η Τράπεζα της Ελλάδος εμφανίζει σημάδια πρωτοφανούς εδώ και δεκαετίες καθίζησης, σε μια χώρα που ίσχυε από χρόνια το δόγμα «κανείς δεν έχασε αγοράζοντας ακίνητα».
n Με έτος βάσης του γενικού δείκτη τιμών κατοικιών το 2007 (2007=100), το τρίτο τρίμηνο του 2008 καταγράφεται η ιστορική κορύφωση στο 102,2. Από τότε, δηλαδή από την εποχή που επιταχύνθηκε η παγκόσμια κρίση και άρχισε να επηρεάζει και την Ελλάδα, αρχίζει πτώση με όλο και ταχύτερους ρυθμούς.
n Έτσι, στο τέλος του 2009 ο δείκτης πέφτει στο 97,7 και στο τέλος του γ’ τριμήνου του 2010 «γκρεμίζεται» στο 92,9. Έτσι, μπορεί κανείς να πει ότι η κρίση έχει «κοστίσει» μια μέση πτώση 9,3% στις τιμές των κατοικιών, ποσοστό που φαίνεται μεν χαμηλό, συγκριτικά με αντίστοιχες κάμψεις των τιμών σε δυτικές χώρες, αλλά δεν παύει να είναι εξαιρετικά υψηλό, για μια αγορά με τις ελληνικές ιδιαιτερότητες.
n Μάλιστα, πρέπει να σημειωθεί ότι από τις δυνάμεις της βαρύτητας δεν έχουν ξεφύγει ούτε οι «νέες» κατοικίες (κατασκευής της τελευταίας πενταετίας), που καταγράφουν μια σωρευτική πτώση σχεδόν 8% από το τρίτο τρίμηνο του 2008, ενώ στο τρίτο τρίμηνο του 2010 ο ρυθμός πτώσης των τιμών τους σε ετήσια βάση ήταν μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο για τις παλιές κατοικίες (-5,2% έναντι -3,7%).
Όλα αυτά, σε μια αγορά όπου όλες οι επιμέρους δυνάμεις της προσφοράς θα έλεγε κανείς ότι «συνωμοτούν» για να αποτρέψουν μια ταχεία διόρθωση των τιμών, με την ελπίδα ότι, κλωτσώντας την μπάλα λίγο πιο μακριά ίσως να αποφύγουν τα χειρότερα: η Πολιτεία απαγορεύει τους πλειστηριασμούς για μικρά χρέη, οι κατασκευαστές που έχουν απούλητες πάνω από 100.000 κατοικίες προτιμούν να τις κρατούν στα βιβλία τους, παρά να τις πουλήσουν με μεγάλη έκπτωση, ενώ και οι ιδιοκτήτες παλαιών κατοικιών αποφεύγουν τις πωλήσεις, εκτός αν πρόκειται για σοβαρή ανάγκη.
Οι τραπεζίτες παρακολουθούν τις εξελίξεις στην αγορά κατοικίας με αγωνία. Καθώς το τραπεζικό σύστημα της χώρας θυμίζει όλο και περισσότερο «ζόμπι» (η πιστωτική επέκταση έχει «παγώσει», οι ανάγκες ρευστότητας καλύπτονται με τεράστια ποσά κρατικών εγγυήσεων και η κεφαλαιακή επάρκεια του συστήματος «τρίζει» επικίνδυνα), το τελευταίο που θα ήθελαν να συμβεί οι ελληνικές τράπεζες θα ήταν μια συντριβή των τιμών των κατοικιών.
Έτσι, οι τράπεζες προχωρούν μεν συνεχώς σε κατασχέσεις ακινήτων οφειλετών τους, αλλά «κρύβονται» πίσω από τη νομοθετική απαγόρευση των πλειστηριασμών, που οι ίδιες έχουν ζητήσει από τις πολιτικές ηγεσίες των αρμόδιων υπουργείων, για να αποφύγουν τη μαζική εκποίηση των κατασχεμένων κατοικιών, που θα αποτελούσε θρυαλλίδα σε μια άκρως «εύφλεκτη» αγορά.
Πόσο, όμως, μπορεί να συνεχισθεί αυτή η ελληνική ιδιαιτερότητα της απαγόρευσης πλειστηριασμών, για να προστατευθεί η αγορά ακινήτων; Πόσο ακόμη θα σωρεύονται ολόκληρες… πόλεις στα χαρτοφυλάκια κατασχεμένων ακινήτων των τραπεζών, χωρίς να ρευστοποιούνται; Πιθανότατα η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι, ότι η Πολιτεία θα συνεχίσει να προστατεύει την αγορά ακινήτων και, κατ’ επέκταση, τις τράπεζες με συνεχείς ανανεώσεις της απαγόρευσης πλειστηριασμών, όσο θα διαρκεί η ύφεση, δηλαδή πιθανότατα μέχρι και το τέλος του 2011.
Τι θα σήμαινε, όμως, για τις τράπεζες το «γκρέμισμα» τιμών στην αγορά ακινήτων; Δύο αρμόδια στελέχη της ΤτΕ (Γ. Συμιγιάννης και Γ. Χονδρογιάννης) σε παλαιότερη ειδική μελέτη τους έχουν περιγράψει αρκετά εύστοχα τη συσχέτιση τιμών ακινήτων και τραπεζικών ισολογισμών: «μια απροσδόκητη πτώση των τιμών των ακινήτων μπορεί να οδηγήσει σε κρίση το χρηματοπιστωτικό τομέα, με σοβαρές επιπτώσεις στις γενικές οικονομικές συνθήκες και τον πραγματικό τομέα της οικονομίας, όπως άλλωστε δείχνει η εμπειρία από την πρόσφατη χρηματοοικονομική κρίση», τόνιζαν οι δύο οικονομολόγοι της ΤτΕ . Ευχή όλων είναι οι διαπιστώσεις εκείνης της ανάλυσης να μη γίνουν σύντομα τραγικά επίκαιρες…
From sofokleus 10.gr
Το σοκ του μέλλοντος; Καλώς ήλθατε στο Νέο Μεσαίωνα...
Φανταστείτε ένα κόσμο με μια ισχυρή Κίνα που θα αλλάζει την όψη της Ασίας. Με μια Ινδία που θα απλώνει με αυτοπεποίθηση την εμβέλειά της από την Αφρική ως την Ινδονησία. Με το Ισλάμ να επεκτείνει την επιρροή του. Με την Ευρώπη να στενάζει από κρίσεις νομιμοποίησης. Με κυρίαρχες πόλεις κράτη να κατέχουν πλούτο και να οδηγούν την καινοτομία. Και με ιδιωτικούς μισθοφορικούς στρατούς, ριζοσπαστικούς θρησκευτικούς κύκλους και ανθρωπιστικές οργανώσεις να παίζουν με τους δικούς τους κανόνες, ανταγωνιζόμενες για τις καρδιές, τα μυαλά και τα χρήματα των ανθρώπων.Όλα αυτά μοιάζουν οικεία σήμερα. Αλλά κάπως έτσι ήταν ο κόσμος και πριν 1000 χρόνια περίπου, στην ακμή του Μεσαίωνα. Τα τελευταία χρόνια έγινε κοινός τόπος ότι ο μεταψυχροπολεμικός κόσμος, με την άνοδο νέων δυνάμεων όπως η Κίνα και η Βραζιλία, θα καταλήξει σε αυτό που οι επιστήμονες των διεθνών σχέσεων αποκαλούν ‘πολύ-πολική τάξη’. Όμως για τα επόμενα 10-20 χρόνια, δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο αν το μέλλον θα εξελιχθεί όντως έτσι όπως πολλοί το φαντάζονται – συγκεκριμένα αν θα συνεχιστεί η σχετική παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών, το ‘κουτσά-στραβά προχωράμε’ της Ευρώπης, η συνέχιση της ενίσχυσης της Κίνας και της Ινδίας κι όλες αυτές οι γνωστές προβολές.
Στην πραγματικότητα ο κόσμος εισέρχεται στο 2011 όχι απλά ως ένας κόσμος περισσότερων ισχυρών κρατών, αλλά σαν ένας κόσμος πολυάριθμων κέντρων ισχύος διαφορετικών τύπων. Είναι με δυο λόγια σαν ένας νέο-μεσαιωνικός κόσμος. Ο 21ος αιώνας θα μοιάζει περισσότερο από καθετί άλλο με τον 12ο αιώνα.
Θα πρέπει να γυρίσουμε 1000 χρόνια πίσω για να βρούμε μια ιστορική εποχή όπου ο κόσμος ανήκε εξίσου στην Δύση και στην Ανατολή ταυτόχρονα. Εκείνη την εποχή η ισχυρή δυναστεία Σονγκ της Κίνας ηγεμόνευε στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου, χρησιμοποιούσε την πυρίτιδα και τύπωνε χρήμα.
Περίπου την ίδια εποχή η αυτοκρατορία των Χόλα στην Ινδία ηγεμόνευε στους θαλάσσιους δρόμους ως την Ινδονησία και το Χαλιφάτο των Αββασιδών κυριαρχούσε από την Αφρική ως την Περσία. Το Βυζάντιο άκμαζε στη γαλήνη της αδυναμίας του, και εξαιτίας και παρά τη μεγάλη έκτασή του. Μόνο η Ευρώπη βλέπει αυτό το μεσαιωνικό τοπίο αρνητικά.
Ο 12ος αιώνας αντιπροσωπεύει έναν πραγματικά πολύ-πολικό κόσμο. Από το ένα άκρο της Ευρασίας ως το άλλο, οι δυνάμεις που βρίσκονταν εντός της άκμαζαν, όπως συμβαίνει σήμερα με την Κίνα, την Ινδία και την Αραβική - Ισλαμική κοινότητα.
Αλλά υπάρχει κι άλλος ένας λόγος για τον οποίο η μεσαιωνική μεταφορά ταιριάζει στο σήμερα. Στα μεσαιωνικά χρόνια, οι Σταυροφορίες και ο Δρόμος του Μεταξιού συνέδεσαν την Ευρασία στο πρώτο παγκόσμιο εμπορικό σύστημα – με τον ίδιο τρόπο που πολλοί παγκόσμιοι δρόμοι εμπορίου το κάνουν σήμερα.
Οι εμπορικοί οίκοι της Μπρυζ και της Βενετίας χρηματοδοτούσαν τα διηπειρωτικά ταξίδια για την ανακάλυψη νέων μπαχαρικών και άλλων εμπορευμάτων. Ο Μάρκο Πόλο έφτασε στην αυλή του Κουμπλάι Χαν στην Κίνα αφού πρώτα θαύμασε τους αμπελώνες του Κασγκάρ και εντυπωσιάστηκε από τον πλούτο των Ξιάν. Ο Άραβας προσκυνητής Ιμπν Μπατούτα έκανε ακόμα μεγαλύτερα ταξίδια από το Μαρόκο ως την Άπω Ανατολή, επισκεπτόμενος στη διαδρομή του τους ακμάζοντες πολιτισμούς της Νότιας Ινδίας και της Σουμάτρας.
Σήμερα η παγκοσμιοποίηση κάνει ξανά το ίδιο πράγμα, διαχέει την ισχύ πρωτίστως μακριά από τη Δύση, αλλά και μακριά από τα κράτη, προς τις πόλεις, τις εταιρείες, τις θρησκευτικές ομάδες, τις ανθρωπιστικές μη κυβερνητικές οργανώσεις και τα πανίσχυρα άτομα, από τους τρομοκράτες ως τους φιλάνθρωπους. Αυτή η εντροπία δεν πρόκειται να αντιστραφεί για δεκαετίες – αν όχι για αιώνες. Όπως και πριν από 1000 χρόνια, έτσι και σήμερα, η διπλωματία αναπτύσσεται ανάμεσα σε όποιους είναι ‘κάποιοι’. Η προϋπόθεσή της δεν είναι η εθνική κυριαρχία αλλά η ισχύς.
Κάποιοι διέκριναν αντίρροπες τάσεις στο πλαίσιο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης. Αλλά με δεδομένη την ισχύ των δυνάμεων που ωθούν προς ένα νέο Μεσαίωνα, είναι πολύ απλοϊκό να μιλάμε για ‘επιστροφή του κράτους’ μόνο στη βάση του εγχειρήματος διάσωσης της Γουόλ Στριτ και των δημοσιονομικών μέτρων τόνωσης της οικονομίας των κρατών. Πολύ πιο αποκαλυπτική για το μέλλον είναι η κατάρρευση του μεγαλύτερου μέρους του μετααποικιακού κόσμου, από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή ως τη Νότιο Ασία, όπου ο υπερπληθυσμός, η διεφθαρμένη διακυβέρνηση, οι εθνικές τριβές και οι καταρρέουσες υποδομές ωθούν πολλά κράτη στην πολιτική χρεοκοπία τους.
Από το Κονγκό και το Σουδάν ως το Πακιστάν, σε πολλά κράτη είναι πιθανόν να δούμε μια κίνηση προς ένα μικτό δημόσιο-ιδιωτικό σύστημα διακυβέρνησης. Ας πάρουμε το παράδειγμα του Αφγανιστάν: μια έκβαση εξίσου πιθανή με όλες τις άλλες είναι ένας μεταμοντέρνος διακανονισμός μεταξύ των διεθνών μεταλλευτικών εταιρειών, της κυβέρνησης της Καμπούλ, των τοπικών πολέμαρχων και των ξένων ειρηνευτικών δυνάμεων – ένα νέο-μεσαιωνικό μοντέλο που βλέπουμε ήδη στην Αφρική και σε άλλα μέρη.
Στην οικονομική σφαίρα, τα περισσότερα κράτη, φτωχά ή πλούσια, της Δύσης ή της Ανατολής, αρχίζουν και λειτουργούν ως φίλτρα, προσπαθώντας να διαχειριστούν τις εισροές και εκροές των αγαθών, των κεφαλαίων και των ανθρώπων που τους επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση. Στους μεσαιωνικούς χρόνους, η ευημερία των ανθρώπων εξαρτώνταν από τη θέση της οικογένειάς τους, της συμμετοχής τους σε κάποια συντεχνία και την περιουσία τους. Ο κόσμος της πόλης ήταν διαστρωματωμένος με βάση την κοινωνική και οικονομική του κάστα. Η πίστη δεν προσφέρονταν στο κράτος ως τέτοιο αλλά σε όποιον παρείχε τα αγαθά.
Σήμερα ο πληθυσμός της γης στρέφεται ακόμη περισσότερο προς διάφορες εταιρείες οι οποίες παρέχουν βασικές υπηρεσίες, από ασφάλεια μέχρι υγειονομική περίθαλψη. Στην αναπτυσσόμενη Ινδία μεγάλο μέρος της δημόσιας κοινωνικής πρόνοιας παρέχεται από βιομηχάνους όπως οι Τάτας και οι Αμπάνις, που οι οικογενειακές τους επιχειρήσεις διευθύνουν ολόκληρες βιομηχανικές πόλεις. Οι περιπτώσεις αυτές αποτελούν το αντίστοιχο του Οίκου των Μεδίκων, της οικογένειας που άρχισε να κυβερνά τη Φλωρεντία από τον 14ο αιώνα. Και ο ισλαμικός κόσμος σήμερα διακρίνεται επίσης από αυτή την πολιτική φιλανθρωπία, με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο και την Χεζμπολά στο Λίβανο να λειτουργούν σαν πολιτικά κόμματα αλλά και σαν κοινωνικές οργανώσεις που παρέχουν υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης.
Βεβαίως καμιά αναλογία δεν είναι τέλεια. Αλλά ο παραλληλισμός της εποχής μας με το Μεσαίωνα αποτελεί τουλάχιστον μια προειδοποίηση ενάντια στις απλουστευτικές αναφορές στην καθαρή ‘Συμφωνία της Ευρώπης’ του 19ου αιώνα, την ισορροπία ισχύος ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη που ακολούθησε τους Ναπολεόντειους Πολέμους. Το σύστημα αυτό ήταν ένα modus vivendi για κάποια λίγα εθνικά κράτη. Αλλά ο νέος μας κόσμος είναι πολύ πιο πολύπλοκος.
Το μόνο κομμάτι που λείπει από όλα αυτά είναι προφανώς η Αμερική. Ο Μεσαίωνας ήταν προ-Ατλαντικός. Σήμερα όμως έχουμε την κληρονομιά της αμερικανικής αυτοκρατορίας που βρίσκεται στον Νέο Κόσμο. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση παίζει το ρόλο της Ιερής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι το νέο Βυζάντιο που βλέπει τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση, ενώ βρίσκεται σε κατάσταση σχετικής παρακμής. Οι Βυζαντινοί κυριάρχησαν όμως για πολλούς αιώνες πέρα από την υλική τους ακμή, μέσα από την πανουργία της διπλωματίας και την εξαπάτηση, όχι μέσα από την στρατιωτική ισχύ.
Αυτός ο νέος κόσμος σημαίνει μεγάλες προκλήσεις, κυρίως για την Δύση. Αλλά αν οι ΗΠΑ εφαρμόσουν μια γνησίως βυζαντινή στρατηγική, ίσως μπορέσουν να πετύχουν την αποτροπή της ολίσθησης του κόσμου σε έναν πόλεμο. Και να έχουμε κατά νου ότι παρά τη σκοτεινή φήμη του, ο Μεσαίωνας υπήρξε στην πραγματικότητα μια εποχή μεγάλων εφευρέσεων και ανακαλύψεων – κι εκείνη που άνοιξε το δρόμο για την μεγάλη Αναγέννηση. Καθώς παρακολουθούμε την κλιμάκωση των τριβών ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις και την ενίσχυση των φόβων για έναν νέο κόσμο πολέμου, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι το ίδιο μπορεί να γίνει και σήμερα.
Φανταστείτε ένα κόσμο με μια ισχυρή Κίνα που θα αλλάζει την όψη της Ασίας. Με μια Ινδία που θα απλώνει με αυτοπεποίθηση την εμβέλειά της από την Αφρική ως την Ινδονησία. Με το Ισλάμ να επεκτείνει την επιρροή του. Με την Ευρώπη να στενάζει από κρίσεις νομιμοποίησης. Με κυρίαρχες πόλεις κράτη να κατέχουν πλούτο και να οδηγούν την καινοτομία. Και με ιδιωτικούς μισθοφορικούς στρατούς, ριζοσπαστικούς θρησκευτικούς κύκλους και ανθρωπιστικές οργανώσεις να παίζουν με τους δικούς τους κανόνες, ανταγωνιζόμενες για τις καρδιές, τα μυαλά και τα χρήματα των ανθρώπων.Όλα αυτά μοιάζουν οικεία σήμερα. Αλλά κάπως έτσι ήταν ο κόσμος και πριν 1000 χρόνια περίπου, στην ακμή του Μεσαίωνα. Τα τελευταία χρόνια έγινε κοινός τόπος ότι ο μεταψυχροπολεμικός κόσμος, με την άνοδο νέων δυνάμεων όπως η Κίνα και η Βραζιλία, θα καταλήξει σε αυτό που οι επιστήμονες των διεθνών σχέσεων αποκαλούν ‘πολύ-πολική τάξη’. Όμως για τα επόμενα 10-20 χρόνια, δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο αν το μέλλον θα εξελιχθεί όντως έτσι όπως πολλοί το φαντάζονται – συγκεκριμένα αν θα συνεχιστεί η σχετική παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών, το ‘κουτσά-στραβά προχωράμε’ της Ευρώπης, η συνέχιση της ενίσχυσης της Κίνας και της Ινδίας κι όλες αυτές οι γνωστές προβολές.
Στην πραγματικότητα ο κόσμος εισέρχεται στο 2011 όχι απλά ως ένας κόσμος περισσότερων ισχυρών κρατών, αλλά σαν ένας κόσμος πολυάριθμων κέντρων ισχύος διαφορετικών τύπων. Είναι με δυο λόγια σαν ένας νέο-μεσαιωνικός κόσμος. Ο 21ος αιώνας θα μοιάζει περισσότερο από καθετί άλλο με τον 12ο αιώνα.
Θα πρέπει να γυρίσουμε 1000 χρόνια πίσω για να βρούμε μια ιστορική εποχή όπου ο κόσμος ανήκε εξίσου στην Δύση και στην Ανατολή ταυτόχρονα. Εκείνη την εποχή η ισχυρή δυναστεία Σονγκ της Κίνας ηγεμόνευε στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου, χρησιμοποιούσε την πυρίτιδα και τύπωνε χρήμα.
Περίπου την ίδια εποχή η αυτοκρατορία των Χόλα στην Ινδία ηγεμόνευε στους θαλάσσιους δρόμους ως την Ινδονησία και το Χαλιφάτο των Αββασιδών κυριαρχούσε από την Αφρική ως την Περσία. Το Βυζάντιο άκμαζε στη γαλήνη της αδυναμίας του, και εξαιτίας και παρά τη μεγάλη έκτασή του. Μόνο η Ευρώπη βλέπει αυτό το μεσαιωνικό τοπίο αρνητικά.
Ο 12ος αιώνας αντιπροσωπεύει έναν πραγματικά πολύ-πολικό κόσμο. Από το ένα άκρο της Ευρασίας ως το άλλο, οι δυνάμεις που βρίσκονταν εντός της άκμαζαν, όπως συμβαίνει σήμερα με την Κίνα, την Ινδία και την Αραβική - Ισλαμική κοινότητα.
Αλλά υπάρχει κι άλλος ένας λόγος για τον οποίο η μεσαιωνική μεταφορά ταιριάζει στο σήμερα. Στα μεσαιωνικά χρόνια, οι Σταυροφορίες και ο Δρόμος του Μεταξιού συνέδεσαν την Ευρασία στο πρώτο παγκόσμιο εμπορικό σύστημα – με τον ίδιο τρόπο που πολλοί παγκόσμιοι δρόμοι εμπορίου το κάνουν σήμερα.
Οι εμπορικοί οίκοι της Μπρυζ και της Βενετίας χρηματοδοτούσαν τα διηπειρωτικά ταξίδια για την ανακάλυψη νέων μπαχαρικών και άλλων εμπορευμάτων. Ο Μάρκο Πόλο έφτασε στην αυλή του Κουμπλάι Χαν στην Κίνα αφού πρώτα θαύμασε τους αμπελώνες του Κασγκάρ και εντυπωσιάστηκε από τον πλούτο των Ξιάν. Ο Άραβας προσκυνητής Ιμπν Μπατούτα έκανε ακόμα μεγαλύτερα ταξίδια από το Μαρόκο ως την Άπω Ανατολή, επισκεπτόμενος στη διαδρομή του τους ακμάζοντες πολιτισμούς της Νότιας Ινδίας και της Σουμάτρας.
Σήμερα η παγκοσμιοποίηση κάνει ξανά το ίδιο πράγμα, διαχέει την ισχύ πρωτίστως μακριά από τη Δύση, αλλά και μακριά από τα κράτη, προς τις πόλεις, τις εταιρείες, τις θρησκευτικές ομάδες, τις ανθρωπιστικές μη κυβερνητικές οργανώσεις και τα πανίσχυρα άτομα, από τους τρομοκράτες ως τους φιλάνθρωπους. Αυτή η εντροπία δεν πρόκειται να αντιστραφεί για δεκαετίες – αν όχι για αιώνες. Όπως και πριν από 1000 χρόνια, έτσι και σήμερα, η διπλωματία αναπτύσσεται ανάμεσα σε όποιους είναι ‘κάποιοι’. Η προϋπόθεσή της δεν είναι η εθνική κυριαρχία αλλά η ισχύς.
Κάποιοι διέκριναν αντίρροπες τάσεις στο πλαίσιο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης. Αλλά με δεδομένη την ισχύ των δυνάμεων που ωθούν προς ένα νέο Μεσαίωνα, είναι πολύ απλοϊκό να μιλάμε για ‘επιστροφή του κράτους’ μόνο στη βάση του εγχειρήματος διάσωσης της Γουόλ Στριτ και των δημοσιονομικών μέτρων τόνωσης της οικονομίας των κρατών. Πολύ πιο αποκαλυπτική για το μέλλον είναι η κατάρρευση του μεγαλύτερου μέρους του μετααποικιακού κόσμου, από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή ως τη Νότιο Ασία, όπου ο υπερπληθυσμός, η διεφθαρμένη διακυβέρνηση, οι εθνικές τριβές και οι καταρρέουσες υποδομές ωθούν πολλά κράτη στην πολιτική χρεοκοπία τους.
Από το Κονγκό και το Σουδάν ως το Πακιστάν, σε πολλά κράτη είναι πιθανόν να δούμε μια κίνηση προς ένα μικτό δημόσιο-ιδιωτικό σύστημα διακυβέρνησης. Ας πάρουμε το παράδειγμα του Αφγανιστάν: μια έκβαση εξίσου πιθανή με όλες τις άλλες είναι ένας μεταμοντέρνος διακανονισμός μεταξύ των διεθνών μεταλλευτικών εταιρειών, της κυβέρνησης της Καμπούλ, των τοπικών πολέμαρχων και των ξένων ειρηνευτικών δυνάμεων – ένα νέο-μεσαιωνικό μοντέλο που βλέπουμε ήδη στην Αφρική και σε άλλα μέρη.
Στην οικονομική σφαίρα, τα περισσότερα κράτη, φτωχά ή πλούσια, της Δύσης ή της Ανατολής, αρχίζουν και λειτουργούν ως φίλτρα, προσπαθώντας να διαχειριστούν τις εισροές και εκροές των αγαθών, των κεφαλαίων και των ανθρώπων που τους επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση. Στους μεσαιωνικούς χρόνους, η ευημερία των ανθρώπων εξαρτώνταν από τη θέση της οικογένειάς τους, της συμμετοχής τους σε κάποια συντεχνία και την περιουσία τους. Ο κόσμος της πόλης ήταν διαστρωματωμένος με βάση την κοινωνική και οικονομική του κάστα. Η πίστη δεν προσφέρονταν στο κράτος ως τέτοιο αλλά σε όποιον παρείχε τα αγαθά.
Σήμερα ο πληθυσμός της γης στρέφεται ακόμη περισσότερο προς διάφορες εταιρείες οι οποίες παρέχουν βασικές υπηρεσίες, από ασφάλεια μέχρι υγειονομική περίθαλψη. Στην αναπτυσσόμενη Ινδία μεγάλο μέρος της δημόσιας κοινωνικής πρόνοιας παρέχεται από βιομηχάνους όπως οι Τάτας και οι Αμπάνις, που οι οικογενειακές τους επιχειρήσεις διευθύνουν ολόκληρες βιομηχανικές πόλεις. Οι περιπτώσεις αυτές αποτελούν το αντίστοιχο του Οίκου των Μεδίκων, της οικογένειας που άρχισε να κυβερνά τη Φλωρεντία από τον 14ο αιώνα. Και ο ισλαμικός κόσμος σήμερα διακρίνεται επίσης από αυτή την πολιτική φιλανθρωπία, με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο και την Χεζμπολά στο Λίβανο να λειτουργούν σαν πολιτικά κόμματα αλλά και σαν κοινωνικές οργανώσεις που παρέχουν υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης.
Βεβαίως καμιά αναλογία δεν είναι τέλεια. Αλλά ο παραλληλισμός της εποχής μας με το Μεσαίωνα αποτελεί τουλάχιστον μια προειδοποίηση ενάντια στις απλουστευτικές αναφορές στην καθαρή ‘Συμφωνία της Ευρώπης’ του 19ου αιώνα, την ισορροπία ισχύος ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη που ακολούθησε τους Ναπολεόντειους Πολέμους. Το σύστημα αυτό ήταν ένα modus vivendi για κάποια λίγα εθνικά κράτη. Αλλά ο νέος μας κόσμος είναι πολύ πιο πολύπλοκος.
Το μόνο κομμάτι που λείπει από όλα αυτά είναι προφανώς η Αμερική. Ο Μεσαίωνας ήταν προ-Ατλαντικός. Σήμερα όμως έχουμε την κληρονομιά της αμερικανικής αυτοκρατορίας που βρίσκεται στον Νέο Κόσμο. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση παίζει το ρόλο της Ιερής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι το νέο Βυζάντιο που βλέπει τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση, ενώ βρίσκεται σε κατάσταση σχετικής παρακμής. Οι Βυζαντινοί κυριάρχησαν όμως για πολλούς αιώνες πέρα από την υλική τους ακμή, μέσα από την πανουργία της διπλωματίας και την εξαπάτηση, όχι μέσα από την στρατιωτική ισχύ.
Αυτός ο νέος κόσμος σημαίνει μεγάλες προκλήσεις, κυρίως για την Δύση. Αλλά αν οι ΗΠΑ εφαρμόσουν μια γνησίως βυζαντινή στρατηγική, ίσως μπορέσουν να πετύχουν την αποτροπή της ολίσθησης του κόσμου σε έναν πόλεμο. Και να έχουμε κατά νου ότι παρά τη σκοτεινή φήμη του, ο Μεσαίωνας υπήρξε στην πραγματικότητα μια εποχή μεγάλων εφευρέσεων και ανακαλύψεων – κι εκείνη που άνοιξε το δρόμο για την μεγάλη Αναγέννηση. Καθώς παρακολουθούμε την κλιμάκωση των τριβών ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις και την ενίσχυση των φόβων για έναν νέο κόσμο πολέμου, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι το ίδιο μπορεί να γίνει και σήμερα.
sofokleus 10....
«Τύπωσε» φρέσκα ευρώ κατά λάθος η ΕΚΤ!
Πάνω από 13 δις. είναι τα ευρώ της πρόσθετης ρευστότητας που τύπωσε… κατά λάθος η ΕΚΤ, στην πρώτη σοβαρή αστοχία του προγράμματος ενίσχυσης των περιφερειακών αγορών ομολόγων της ευρωζώνης (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία). Αν δεν πρόκειται για ένα συγκυριακό «βραχυκύκλωμα» της νομισματικής πολιτικής της Φραγκφούρτης, αναλυτές τονίζουν ότι θα αρχίσουν να εξαντλούνται τα όρια υποστήριξης των «τοξικών» ομολόγων της ευρωζώνης από την ΕΚΤ και θα χρειασθούν νέα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους που κλονίζει το ευρώ.
Οι τραπεζίτες της Φραγκφούρτης κατ’ επανάληψη έχουν τονίσει, ιδιαίτερα μετά την απόφαση του περασμένου Μαΐου για αγορές ομολόγων της περιφέρειας του ευρώ, ότι δεν ασκούν πολιτική «ποσοτικής χαλάρωσης», όμοια με αυτή που ασκείται από την Fed στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Οι Αμερικανοί τραπεζίτες δεν διστάζουν να θέσουν σε κυκλοφορία τεράστιες ποσότητες νέων «εικονικών» δολαρίων για να αγοράσουν ομόλογα και άλλα στοιχεία ενεργητικού του τραπεζικού συστήματος και κατηγορούνται από αρκετούς αναλυτές ότι έχουν φέρει τη νομισματική πολιτική σε επικίνδυνα όρια, ουσιαστικά τυπώνοντας συνεχώς νέο χρήμα για να χρηματοδοτηθεί χρέος.
Σε αντίθεση με αυτή την πρακτική, που προκαλεί… αλλεργία, ιδιαίτερα στους Γερμανούς τραπεζίτες (γνωστό είναι, άλλωστε, ότι το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ εγκρίθηκε παρά τη διαφωνία του διοικητή της Μπούντεσμπανκ, Άξελ Βέμπερ), η ΕΚΤ έχει ξεκαθαρίσει εξαρχής ότι για κάθε αγορά ομολόγου περιφερειακής χώρας της ευρωζώνης θα αποσύρει αντίστοιχης αξίας ρευστότητα από το τραπεζικό σύστημα, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι ουδέτερο. Δηλαδή, να μην τεθεί ζήτημα νομισματικής χρηματοδότησης χρέους, ή πιο απλά εκτύπωσης πληθωριστικών ευρώ.
Η ΕΚΤ είχε ακολουθήσει ως τώρα με συνέπεια αυτή την πρακτική, απορροφώντας κάθε εβδομάδα καταθέσεις από τις εμπορικές τράπεζες της ευρωζώνης ίσες κάθε φορά με την αξία των ομολόγων περιφερειακών οικονομικών που είχε στο χαρτοφυλάκιό της. Χθες, όμως, καταγράφηκε η πρώτη αστοχία αυτής της πολιτικής και η ΕΚΤ θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι τύπωσε κατά λάθος περισσότερα από 13 δις. ευρώ:
n Στη καθιερωμένη εβδομαδιαία δημοπρασία αποδοχής καταθέσεων, η ΕΚΤ θα έπρεπε κανονικά να συγκεντρώσει 73,5 δις. ευρώ από τις τράπεζες, δηλαδή ποσό ίσο με την αξία των ομολόγων της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας που έχει πλέον στο χαρτοφυλάκιό της. Σημειωτέον, ότι την προηγούμενη εβδομάδα η ΕΚΤ σχεδόν διπλασίασε τις αγορές ομολόγων, που ξεπέρασαν τα 1,1 δις. ευρώ.
n Αντί του ποσού αυτού, όμως, οι τράπεζες δέσμευσαν καταθέσεις που υπερέβησαν ελαφρώς τα 60 δις. ευρώ, αφήνοντας έτσι στο διατραπεζικό σύστημα για μια εβδομάδα «φρέσκια» υπερβάλλουσα ρευστότητα άνω των 13 δις. ευρώ. Μάλιστα, καταγράφηκε μειωμένη συμμετοχή τραπεζών στη δημοπρασία (από 44 έπεσαν στις 40 οι τράπεζες που πρόσφεραν καταθέσεις στην ΕΚΤ), ενώ η κεντρική τράπεζα υποχρεώθηκε να αυξήσει το επιτόκιο αποδοχής καταθέσεων σημαντικά (από 42 σε 66 μονάδες βάσης) και παρά ταύτα συγκέντρωσε πολύ χαμηλότερο ποσό από το στόχο.
n Αναλυτές τονίζουν, ότι είναι πιθανό αυτή η απροθυμία των τραπεζών να επιστρέψουν στην ΕΚΤ την πρόσθετη ρευστότητα που πρόσφερε στο σύστημα με αγορές ομολόγων να σχετίζεται με τις συγκυριακά αυξημένες ανάγκες ρευστότητας του συστήματος στο τέλος του έτους. Όμως, αν οι δυσκολίες απορρόφησης της πρόσθετης ρευστότητας συνεχισθούν και τις επόμενες εβδομάδες, αυτό θα σημαίνει ότι στενεύουν τα περιθώρια για την ΕΚΤ να συνεχίσει τις αγορές περιφερειακών ομολόγων της ευρωζώνης, χωρίς να τυπώνει «φρέσκο» χρήμα, ακολουθώντας ουσιαστικά κατά πόδας την Fed σε μια πολιτική «ποσοτικής χαλάρωσης», που θα προκαλούσε εξέγερση της «γερμανικής πτέρυγας» της ΕΚΤ.
Οι τελευταίες εξελίξεις δεν είναι καθόλου άσχετες με την σφοδρή αντίδραση που είχε εκδηλώσει ο Ζαν Κλωντ Τρισέ τον Οκτώβριο, όταν πληροφορήθηκε το σχέδιο Γαλλίας και Γερμανίας για μόνιμο μηχανισμό στήριξης, που θα συνδυασθεί με ελεγχόμενες χρεοκοπίες στην ευρωζώνη. Όπως αποκάλυψε χθες η Wall Street Journal, στη συνεδρίαση του Eurogroup στις 18 Οκτωβρίου στο Λουξεμβούργο, ότι οι προτάσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας για το νέο μηχανισμό σταθερότητας θα κλονίσουν το ευρώ. «Θα καταστρέψετε το ευρώ», φέρεται να είπε ο κ. Τρισέ στη γαλλική αντιπροσωπεία στο Ecofin, όταν έλαβε από τον υφυπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Γιούργκεν Ασμούσεν το κείμενο της συμφωνίας που είχαν κάνει την ίδια ημέρα στην πόλη Ντοβίλ η γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί.
Ο νέος μηχανισμός σταθερότητας, που τελικά εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της 17ης Δεκεμβρίου, θα υποχρεώσει και οι ιδιώτες επενδυτές να αναλάβουν μέρος του κόστους ενδεχόμενης αναδιάρθρωσης χρεών στην ευρωζώνη και αυτό, κατά την εκτίμηση του Τρισέ, θα κλόνιζε τις αγορές ομολόγων και θα προκαλούσε μαζική φυγή κεφαλαίων από τα «επικίνδυνα» ομόλογα της περιφέρειας. Στην εκτίμηση αυτή ο Τρισέ δικαιώθηκε, αφού λίγο αργότερα η Ιρλανδία οδηγήθηκε σε διάσωση, ενώ τα spread στην περιφέρεια της ευρωζώνης έχουν εκτιναχθεί και πάλι στα ύψη.
Όσο τα γαλλογερμανικά σχέδια χωρίζουν σε δύο ταχύτητες τις αγορές ομολόγων της ευρωζώνης, τόσο περισσότερο στην ΕΚΤ ανησυχούν, ότι στο τέλος θα μείνουν οι μόνοι αγοραστές ομολόγων των ασθενέστερων οικονομιών, αφού τα ιδιωτικά κεφάλαια θα δηλώσουν άρνηση να εκτεθούν σε κίνδυνο «κουρέματος». Όμως, οι χθεσινές εξελίξεις στη δημοπρασία αποδοχής καταθέσεων δείχνουν ότι ούτε η ΕΚΤ έχει απεριόριστα περιθώρια να αγοράζει ομόλογα, χωρίς να διολισθήσει στην πρακτική της εκτύπωσης «φρέσκου» χρήματος, όπως η Fed, χωρίς δηλαδή να απομακρυνθεί πλήρως από τις καταστατικές της αρχές.
Όλα αυτά συνηγορούν στην ανάγκη να δώσουν το συντομότερο νέες λύσεις στην κρίση χρέους οι πολιτικές ηγεσίες της ευρωζώνης (έκδοση ευρωομολόγων, αύξηση των κονδυλίων του προσωρινού μηχανισμού στήριξης), καθώς η ΕΚΤ είναι σίγουρο ότι θα κάνει πολλά για να διασώσει το ευρώ, όχι όμως και να «βάλει μπροστά» τις πρέσες για να χρηματοδοτήσει χρέη με πληθωριστικό χρήμα…
Πάνω από 13 δις. είναι τα ευρώ της πρόσθετης ρευστότητας που τύπωσε… κατά λάθος η ΕΚΤ, στην πρώτη σοβαρή αστοχία του προγράμματος ενίσχυσης των περιφερειακών αγορών ομολόγων της ευρωζώνης (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία). Αν δεν πρόκειται για ένα συγκυριακό «βραχυκύκλωμα» της νομισματικής πολιτικής της Φραγκφούρτης, αναλυτές τονίζουν ότι θα αρχίσουν να εξαντλούνται τα όρια υποστήριξης των «τοξικών» ομολόγων της ευρωζώνης από την ΕΚΤ και θα χρειασθούν νέα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους που κλονίζει το ευρώ.
Οι τραπεζίτες της Φραγκφούρτης κατ’ επανάληψη έχουν τονίσει, ιδιαίτερα μετά την απόφαση του περασμένου Μαΐου για αγορές ομολόγων της περιφέρειας του ευρώ, ότι δεν ασκούν πολιτική «ποσοτικής χαλάρωσης», όμοια με αυτή που ασκείται από την Fed στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Οι Αμερικανοί τραπεζίτες δεν διστάζουν να θέσουν σε κυκλοφορία τεράστιες ποσότητες νέων «εικονικών» δολαρίων για να αγοράσουν ομόλογα και άλλα στοιχεία ενεργητικού του τραπεζικού συστήματος και κατηγορούνται από αρκετούς αναλυτές ότι έχουν φέρει τη νομισματική πολιτική σε επικίνδυνα όρια, ουσιαστικά τυπώνοντας συνεχώς νέο χρήμα για να χρηματοδοτηθεί χρέος.
Σε αντίθεση με αυτή την πρακτική, που προκαλεί… αλλεργία, ιδιαίτερα στους Γερμανούς τραπεζίτες (γνωστό είναι, άλλωστε, ότι το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ εγκρίθηκε παρά τη διαφωνία του διοικητή της Μπούντεσμπανκ, Άξελ Βέμπερ), η ΕΚΤ έχει ξεκαθαρίσει εξαρχής ότι για κάθε αγορά ομολόγου περιφερειακής χώρας της ευρωζώνης θα αποσύρει αντίστοιχης αξίας ρευστότητα από το τραπεζικό σύστημα, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι ουδέτερο. Δηλαδή, να μην τεθεί ζήτημα νομισματικής χρηματοδότησης χρέους, ή πιο απλά εκτύπωσης πληθωριστικών ευρώ.
Η ΕΚΤ είχε ακολουθήσει ως τώρα με συνέπεια αυτή την πρακτική, απορροφώντας κάθε εβδομάδα καταθέσεις από τις εμπορικές τράπεζες της ευρωζώνης ίσες κάθε φορά με την αξία των ομολόγων περιφερειακών οικονομικών που είχε στο χαρτοφυλάκιό της. Χθες, όμως, καταγράφηκε η πρώτη αστοχία αυτής της πολιτικής και η ΕΚΤ θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι τύπωσε κατά λάθος περισσότερα από 13 δις. ευρώ:
n Στη καθιερωμένη εβδομαδιαία δημοπρασία αποδοχής καταθέσεων, η ΕΚΤ θα έπρεπε κανονικά να συγκεντρώσει 73,5 δις. ευρώ από τις τράπεζες, δηλαδή ποσό ίσο με την αξία των ομολόγων της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας που έχει πλέον στο χαρτοφυλάκιό της. Σημειωτέον, ότι την προηγούμενη εβδομάδα η ΕΚΤ σχεδόν διπλασίασε τις αγορές ομολόγων, που ξεπέρασαν τα 1,1 δις. ευρώ.
n Αντί του ποσού αυτού, όμως, οι τράπεζες δέσμευσαν καταθέσεις που υπερέβησαν ελαφρώς τα 60 δις. ευρώ, αφήνοντας έτσι στο διατραπεζικό σύστημα για μια εβδομάδα «φρέσκια» υπερβάλλουσα ρευστότητα άνω των 13 δις. ευρώ. Μάλιστα, καταγράφηκε μειωμένη συμμετοχή τραπεζών στη δημοπρασία (από 44 έπεσαν στις 40 οι τράπεζες που πρόσφεραν καταθέσεις στην ΕΚΤ), ενώ η κεντρική τράπεζα υποχρεώθηκε να αυξήσει το επιτόκιο αποδοχής καταθέσεων σημαντικά (από 42 σε 66 μονάδες βάσης) και παρά ταύτα συγκέντρωσε πολύ χαμηλότερο ποσό από το στόχο.
n Αναλυτές τονίζουν, ότι είναι πιθανό αυτή η απροθυμία των τραπεζών να επιστρέψουν στην ΕΚΤ την πρόσθετη ρευστότητα που πρόσφερε στο σύστημα με αγορές ομολόγων να σχετίζεται με τις συγκυριακά αυξημένες ανάγκες ρευστότητας του συστήματος στο τέλος του έτους. Όμως, αν οι δυσκολίες απορρόφησης της πρόσθετης ρευστότητας συνεχισθούν και τις επόμενες εβδομάδες, αυτό θα σημαίνει ότι στενεύουν τα περιθώρια για την ΕΚΤ να συνεχίσει τις αγορές περιφερειακών ομολόγων της ευρωζώνης, χωρίς να τυπώνει «φρέσκο» χρήμα, ακολουθώντας ουσιαστικά κατά πόδας την Fed σε μια πολιτική «ποσοτικής χαλάρωσης», που θα προκαλούσε εξέγερση της «γερμανικής πτέρυγας» της ΕΚΤ.
Οι τελευταίες εξελίξεις δεν είναι καθόλου άσχετες με την σφοδρή αντίδραση που είχε εκδηλώσει ο Ζαν Κλωντ Τρισέ τον Οκτώβριο, όταν πληροφορήθηκε το σχέδιο Γαλλίας και Γερμανίας για μόνιμο μηχανισμό στήριξης, που θα συνδυασθεί με ελεγχόμενες χρεοκοπίες στην ευρωζώνη. Όπως αποκάλυψε χθες η Wall Street Journal, στη συνεδρίαση του Eurogroup στις 18 Οκτωβρίου στο Λουξεμβούργο, ότι οι προτάσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας για το νέο μηχανισμό σταθερότητας θα κλονίσουν το ευρώ. «Θα καταστρέψετε το ευρώ», φέρεται να είπε ο κ. Τρισέ στη γαλλική αντιπροσωπεία στο Ecofin, όταν έλαβε από τον υφυπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Γιούργκεν Ασμούσεν το κείμενο της συμφωνίας που είχαν κάνει την ίδια ημέρα στην πόλη Ντοβίλ η γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί.
Ο νέος μηχανισμός σταθερότητας, που τελικά εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της 17ης Δεκεμβρίου, θα υποχρεώσει και οι ιδιώτες επενδυτές να αναλάβουν μέρος του κόστους ενδεχόμενης αναδιάρθρωσης χρεών στην ευρωζώνη και αυτό, κατά την εκτίμηση του Τρισέ, θα κλόνιζε τις αγορές ομολόγων και θα προκαλούσε μαζική φυγή κεφαλαίων από τα «επικίνδυνα» ομόλογα της περιφέρειας. Στην εκτίμηση αυτή ο Τρισέ δικαιώθηκε, αφού λίγο αργότερα η Ιρλανδία οδηγήθηκε σε διάσωση, ενώ τα spread στην περιφέρεια της ευρωζώνης έχουν εκτιναχθεί και πάλι στα ύψη.
Όσο τα γαλλογερμανικά σχέδια χωρίζουν σε δύο ταχύτητες τις αγορές ομολόγων της ευρωζώνης, τόσο περισσότερο στην ΕΚΤ ανησυχούν, ότι στο τέλος θα μείνουν οι μόνοι αγοραστές ομολόγων των ασθενέστερων οικονομιών, αφού τα ιδιωτικά κεφάλαια θα δηλώσουν άρνηση να εκτεθούν σε κίνδυνο «κουρέματος». Όμως, οι χθεσινές εξελίξεις στη δημοπρασία αποδοχής καταθέσεων δείχνουν ότι ούτε η ΕΚΤ έχει απεριόριστα περιθώρια να αγοράζει ομόλογα, χωρίς να διολισθήσει στην πρακτική της εκτύπωσης «φρέσκου» χρήματος, όπως η Fed, χωρίς δηλαδή να απομακρυνθεί πλήρως από τις καταστατικές της αρχές.
Όλα αυτά συνηγορούν στην ανάγκη να δώσουν το συντομότερο νέες λύσεις στην κρίση χρέους οι πολιτικές ηγεσίες της ευρωζώνης (έκδοση ευρωομολόγων, αύξηση των κονδυλίων του προσωρινού μηχανισμού στήριξης), καθώς η ΕΚΤ είναι σίγουρο ότι θα κάνει πολλά για να διασώσει το ευρώ, όχι όμως και να «βάλει μπροστά» τις πρέσες για να χρηματοδοτήσει χρέη με πληθωριστικό χρήμα…
Απο το portal sofokleous 10.....ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!!!!
Πως (θα) μας κλέβουν στα καύσιμα!
Την ώρα που η κυβέρνηση στήνει τηλεοπτικά θεάματα για τα σκληρά μέτρα που θα ληφθούν κατά των πρατηριούχων με «πειραγμένες» αντλίες, τα ίδια τα συναρμόδια υπουργεία προωθούν την εγκατάσταση ηλεκτρονικών συστημάτων σε όλα τα πρατήρια, που νομιμοποιούν την κλοπή δεκάδων εκατομμυρίων λίτρων καυσίμου κάθε χρόνο από τους καταναλωτές!
Ο υφυπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης, Ντ. Ρόβλιας, μαζί με τον γ.γ. του υπουργείου, Στ. Κομνηνό, έστησαν ένα ευχάριστο show για το τηλεοπτικό κοινό, εκθέτοντας στις κάμερες περίπλοκα ηλεκτρονικά συστήματα, με τα οποία αλλοιώνουν ορισμένοι λωποδύτες πρατηριούχοι τις ενδείξεις των αντλιών, για να «ξαφρίζουν» τους καταναλωτές με ελλειμματικές παραδόσεις καυσίμων. Και προανήγγειλαν λουκέτα στα πρατήρια αυτά, βαριά πρόστιμα και ποινές φυλάκισης μέχρι 5 χρόνια, με διάταξη που θα φέρουν το συντομότερο στη Βουλή.
Πίσω από αυτό το show, με το «ξαναζεσταμένο» για τους γνωρίζοντες «φαγητό» (πρατήρια με τέτοια συστήματα είχαν εντοπισθεί και πριν αρκετούς μήνες, ενώ και τότε, όπως σήμερα, είχαν γίνει εξαγγελίες αυστηρότερης αντιμετώπισης με νέο νόμο), κρύβεται μια πραγματική επιχείρηση νόμιμης καταλήστευσης των καταναλωτών, που επιχειρείται να συγκαλυφθεί με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα:
n Στις 21 Δεκεμβρίου δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως η Κοινή Υπουργική Απόφαση, με την οποία καθορίζονται οι προδιαγραφές των συστημάτων παρακολούθησης εισροών-εκροών σε όλα τα πρατήρια. Μεγαλύτεροι υπέρμαχοι της εγκατάστασης αυτών των συστημάτων, που προωθείται στο όνομα της πάταξης του λαθρεμπορίου, είναι οι ίδιες οι συνδικαλιστικές ενώσεις των βενζινοπωλών, που εμφανίζονται περιέργως πρόθυμες να επιβαρυνθούν τα μέλη τους με μεγάλα κόστη εγκατάστασης και συντήρησης αυτών των συστημάτων για να μη χάνει έσοδα το κράτος –τέτοια διάθεση φιλοπατρίας και αφιλοκερδούς προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο είναι μάλλον σπάνια για εκπροσώπους συντεχνιών στην Ελλάδα.
n Μια βαθύτερη ματιά στο θέμα αποκαλύπτει ότι οι βενζινοπώλες έχουν έναν παραπάνω λόγο να ενδιαφέρονται για την εγκατάσταση των συστημάτων, πέραν της φιλοπατρίας τους: με τα νέα συστήματα, θα μπορούν άφοβα να πουλάνε στους πελάτες τους «φουσκωμένα» καύσιμα από θερμοκρασιακές διαστολές και να τους χρεώνουν για μεγαλύτερες ποσότητες από αυτές που πραγματικά φθάνουν στα ντεπόζιτα.
n Το πρόβλημα αυτό είναι γνωστό παγκοσμίως και στα άλλα στάδια της αγοράς καυσίμων έχει αντιμετωπισθεί με το διεθνώς δόκιμο τρόπο: όταν τα διυλιστήρια πουλάνε καύσιμα στις εταιρείες εμπορίας και αυτές με τη σειρά τους στους πρατηριούχους, γίνεται με ειδικά ηλεκτρονικά συστήματα αναγωγή στη θερμοκρασία των 15 βαθμών Κελσίου. Έτσι, στα δύο πρώτα στάδια της αγοράς υπάρχει ένα σταθερό σημείο αναφοράς και αποφεύγονται φαινόμενα ελλειμματικών ή πλεονασματικών (σε θερμοκρασίες κάτω των 15 βαθμών) παραδόσεων.
n Όμως, στη λιανική πώληση καυσίμου από τους βενζινοπώλες η μέτρηση της ποσότητας γίνεται με βάση τον όγκο (σε λίτρα), χωρίς αναγωγή σε θερμοκρασία 15 βαθμών, με συνέπεια, επειδή μεγάλο μέρος των παραδόσεων γίνεται τους θερμούς μήνες του έτους, οι καταναλωτές να χάνουν πολλές δεκάδες εκατομμύρια λίτρα, η αξία των οποίων επαυξάνει τα περιθώρια κέρδους των βενζινοπωλών!
n Το νέο ηλεκτρονικό σύστημα που θα εγκατασταθεί στα πρατήρια λύνει οριστικά αυτό το πρόβλημα, υπέρ των βενζινοπωλών, όμως, και όχι υπέρ των καταναλωτών: ενώ το σύστημα, σύμφωνα με τις δημοσιευμένες προδιαγραφές του, θα μπορεί να υπολογίζει τις ποσότητες που παραδίδονται με αναγωγή στους 15 βαθμούς Κελσίου, δεν προβλέπεται να γίνεται διόρθωση της αξίας του καυσίμου στον τελικό καταναλωτή. Έτσι, με τις διαστολές των καυσίμων, οι πρατηριούχοι θα συνεχίσουν το… γλέντι των «λειψών» παραδόσεων, οι καταναλωτές θα πληρώνουν για καύσιμα που δεν παίρνουν και οι βενζινοπώλες να πληρώνονται για καύσιμα που δεν πουλάνε, έχοντας πλέον την «ευλογία» του νομοθέτη και την «ηλεκτρονική προστασία» των νέων συστημάτων, για να μην κινδυνεύουν να χαρακτηρισθούν ως λαθρέμποροι.
Είναι ενδιαφέρον, ότι το πρόβλημα της νόμιμης καταλήστευσης του καταναλωτή με το νέο σύστημα παρακολούθησης εισροών-εκροών είχε επισημανθεί και στη Βουλή, πριν από μερικές ημέρες, από βουλευτή του ΠΑΣΟΚ (τον κ. Θ. Οικονόμου), ο οποίος κατέθεσε σχετική ερώτηση προς τους συναρμόδιους υπουργούς. Άγνωστο είναι αν πρόλαβαν να απαντήσουν οι συναρμόδιοι υπουργοί στα καίρια ερωτήματα του βουλευτή, βέβαιο είναι όμως ότι τέσσερις ημέρες πριν τα Χριστούγεννα έσπευσαν να δημοσιεύσουν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως την Κοινή Υπουργική Απόφαση, χωρίς την παραμικρή αλλαγή για την προστασία των καταναλωτών –φαίνεται ότι η κυβέρνηση πλέον νομοθετεί για την προστασία του συμπαθούς κλάδου των βενζινοπωλών, αδιαφορώντας για τους καταναλωτές.
Η Κοινή Υπουργική Απόφαση, που υπογράφεται από τον κ. Ρόβλια και το συναρμόδιο υφυπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, κ. Δ. Ρέππα, έγινε λίγες ημέρες αργότερα προσπάθεια να «κρυφτεί» πίσω από εντυπωσιακές ανακοινώσεις για την προστασία των καταναλωτών από απατεώνες με «πειραγμένες» αντλίες. Αδιευκρίνιστο παραμένει ποιος θα προστατεύσει τους καταναλωτές από… τους νομοθέτες.
Την ώρα που η κυβέρνηση στήνει τηλεοπτικά θεάματα για τα σκληρά μέτρα που θα ληφθούν κατά των πρατηριούχων με «πειραγμένες» αντλίες, τα ίδια τα συναρμόδια υπουργεία προωθούν την εγκατάσταση ηλεκτρονικών συστημάτων σε όλα τα πρατήρια, που νομιμοποιούν την κλοπή δεκάδων εκατομμυρίων λίτρων καυσίμου κάθε χρόνο από τους καταναλωτές!
Ο υφυπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης, Ντ. Ρόβλιας, μαζί με τον γ.γ. του υπουργείου, Στ. Κομνηνό, έστησαν ένα ευχάριστο show για το τηλεοπτικό κοινό, εκθέτοντας στις κάμερες περίπλοκα ηλεκτρονικά συστήματα, με τα οποία αλλοιώνουν ορισμένοι λωποδύτες πρατηριούχοι τις ενδείξεις των αντλιών, για να «ξαφρίζουν» τους καταναλωτές με ελλειμματικές παραδόσεις καυσίμων. Και προανήγγειλαν λουκέτα στα πρατήρια αυτά, βαριά πρόστιμα και ποινές φυλάκισης μέχρι 5 χρόνια, με διάταξη που θα φέρουν το συντομότερο στη Βουλή.
Πίσω από αυτό το show, με το «ξαναζεσταμένο» για τους γνωρίζοντες «φαγητό» (πρατήρια με τέτοια συστήματα είχαν εντοπισθεί και πριν αρκετούς μήνες, ενώ και τότε, όπως σήμερα, είχαν γίνει εξαγγελίες αυστηρότερης αντιμετώπισης με νέο νόμο), κρύβεται μια πραγματική επιχείρηση νόμιμης καταλήστευσης των καταναλωτών, που επιχειρείται να συγκαλυφθεί με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα:
n Στις 21 Δεκεμβρίου δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως η Κοινή Υπουργική Απόφαση, με την οποία καθορίζονται οι προδιαγραφές των συστημάτων παρακολούθησης εισροών-εκροών σε όλα τα πρατήρια. Μεγαλύτεροι υπέρμαχοι της εγκατάστασης αυτών των συστημάτων, που προωθείται στο όνομα της πάταξης του λαθρεμπορίου, είναι οι ίδιες οι συνδικαλιστικές ενώσεις των βενζινοπωλών, που εμφανίζονται περιέργως πρόθυμες να επιβαρυνθούν τα μέλη τους με μεγάλα κόστη εγκατάστασης και συντήρησης αυτών των συστημάτων για να μη χάνει έσοδα το κράτος –τέτοια διάθεση φιλοπατρίας και αφιλοκερδούς προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο είναι μάλλον σπάνια για εκπροσώπους συντεχνιών στην Ελλάδα.
n Μια βαθύτερη ματιά στο θέμα αποκαλύπτει ότι οι βενζινοπώλες έχουν έναν παραπάνω λόγο να ενδιαφέρονται για την εγκατάσταση των συστημάτων, πέραν της φιλοπατρίας τους: με τα νέα συστήματα, θα μπορούν άφοβα να πουλάνε στους πελάτες τους «φουσκωμένα» καύσιμα από θερμοκρασιακές διαστολές και να τους χρεώνουν για μεγαλύτερες ποσότητες από αυτές που πραγματικά φθάνουν στα ντεπόζιτα.
n Το πρόβλημα αυτό είναι γνωστό παγκοσμίως και στα άλλα στάδια της αγοράς καυσίμων έχει αντιμετωπισθεί με το διεθνώς δόκιμο τρόπο: όταν τα διυλιστήρια πουλάνε καύσιμα στις εταιρείες εμπορίας και αυτές με τη σειρά τους στους πρατηριούχους, γίνεται με ειδικά ηλεκτρονικά συστήματα αναγωγή στη θερμοκρασία των 15 βαθμών Κελσίου. Έτσι, στα δύο πρώτα στάδια της αγοράς υπάρχει ένα σταθερό σημείο αναφοράς και αποφεύγονται φαινόμενα ελλειμματικών ή πλεονασματικών (σε θερμοκρασίες κάτω των 15 βαθμών) παραδόσεων.
n Όμως, στη λιανική πώληση καυσίμου από τους βενζινοπώλες η μέτρηση της ποσότητας γίνεται με βάση τον όγκο (σε λίτρα), χωρίς αναγωγή σε θερμοκρασία 15 βαθμών, με συνέπεια, επειδή μεγάλο μέρος των παραδόσεων γίνεται τους θερμούς μήνες του έτους, οι καταναλωτές να χάνουν πολλές δεκάδες εκατομμύρια λίτρα, η αξία των οποίων επαυξάνει τα περιθώρια κέρδους των βενζινοπωλών!
n Το νέο ηλεκτρονικό σύστημα που θα εγκατασταθεί στα πρατήρια λύνει οριστικά αυτό το πρόβλημα, υπέρ των βενζινοπωλών, όμως, και όχι υπέρ των καταναλωτών: ενώ το σύστημα, σύμφωνα με τις δημοσιευμένες προδιαγραφές του, θα μπορεί να υπολογίζει τις ποσότητες που παραδίδονται με αναγωγή στους 15 βαθμούς Κελσίου, δεν προβλέπεται να γίνεται διόρθωση της αξίας του καυσίμου στον τελικό καταναλωτή. Έτσι, με τις διαστολές των καυσίμων, οι πρατηριούχοι θα συνεχίσουν το… γλέντι των «λειψών» παραδόσεων, οι καταναλωτές θα πληρώνουν για καύσιμα που δεν παίρνουν και οι βενζινοπώλες να πληρώνονται για καύσιμα που δεν πουλάνε, έχοντας πλέον την «ευλογία» του νομοθέτη και την «ηλεκτρονική προστασία» των νέων συστημάτων, για να μην κινδυνεύουν να χαρακτηρισθούν ως λαθρέμποροι.
Είναι ενδιαφέρον, ότι το πρόβλημα της νόμιμης καταλήστευσης του καταναλωτή με το νέο σύστημα παρακολούθησης εισροών-εκροών είχε επισημανθεί και στη Βουλή, πριν από μερικές ημέρες, από βουλευτή του ΠΑΣΟΚ (τον κ. Θ. Οικονόμου), ο οποίος κατέθεσε σχετική ερώτηση προς τους συναρμόδιους υπουργούς. Άγνωστο είναι αν πρόλαβαν να απαντήσουν οι συναρμόδιοι υπουργοί στα καίρια ερωτήματα του βουλευτή, βέβαιο είναι όμως ότι τέσσερις ημέρες πριν τα Χριστούγεννα έσπευσαν να δημοσιεύσουν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως την Κοινή Υπουργική Απόφαση, χωρίς την παραμικρή αλλαγή για την προστασία των καταναλωτών –φαίνεται ότι η κυβέρνηση πλέον νομοθετεί για την προστασία του συμπαθούς κλάδου των βενζινοπωλών, αδιαφορώντας για τους καταναλωτές.
Η Κοινή Υπουργική Απόφαση, που υπογράφεται από τον κ. Ρόβλια και το συναρμόδιο υφυπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, κ. Δ. Ρέππα, έγινε λίγες ημέρες αργότερα προσπάθεια να «κρυφτεί» πίσω από εντυπωσιακές ανακοινώσεις για την προστασία των καταναλωτών από απατεώνες με «πειραγμένες» αντλίες. Αδιευκρίνιστο παραμένει ποιος θα προστατεύσει τους καταναλωτές από… τους νομοθέτες.
ΜΙΖΕΣ?ΠΟΙΕΣ ΜΙΖΕΣ?
ΟΧΙ ΚΑΙ ΜΙΖΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ.ΜΗΝ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ....
ΕΡΑΝΟΣ ΗΤΑΝΕ,ΟΧΙ ΜΙΖΕΣ.....
ΕΡΑΝΟΣ ΗΤΑΝΕ,ΟΧΙ ΜΙΖΕΣ.....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)